1960’larda ve 1970’lerde Amerika Birleşik Devletleri’ndeki devlet okullarının çoğunda müfredatlarının bir parçası olarak düzenli müzik ve sanat programları vardı. Okullarda resim öğretmenleri ve müzik öğretmenleri görevlendirildi ve anaokulu kadar küçük çocuklar hem müzik hem de sanat eğitimi aldı.
Her hafta çocuklar şan dersleri alır, enstrümanlarla tanışır ve büyük besteciler hakkında bilgi edinirdi. Sanat eğitimi, suluboya, karakalem ve tempura boyaları gibi ortamların yanı sıra sanat tarihi dersleri ve yüzyıllar boyunca sanatçılara maruz kalmayı içeriyordu. Çocuklara ihtiyaç duyacakları tüm malzemeler sağlandı ve müzik aletleri olmayan ailelere cüzi bir ücret karşılığında müzik aletleri kiralandı.
1980’lerin başlarında bir noktada, devlet okullarında müzik ve sanat eğitimi sona erdi. Bütçe kesintileri suçlandı ve okullar, okullarda sanat ve müzik programlarına devam etmek için para bulmak için uğraştılar. Resim ve müzik öğretmenleri yeniden işe alınmadı ve sınıf öğretmenleri devralmaya çalıştı. Öğrettiklerinin çoğu, geçmiş yıllarda profesyonel sanat ve müzik öğretmenlerinden öğrendiklerine dayanıyordu. Daha varlıklı bölgelerdeki okullar, büyük ölçüde onları maddi olarak ayakta tutabilecek olan aileleri tarafından yapılan zaman ve malzeme bağışları sayesinde programlarına devam edebildiler.
1990’larda, devlet okullarında bu tür eğitime ihtiyaç duyan büyük sanat ve müzik topluluklarının çabaları nedeniyle müzik ve sanat programlarının yeniden canlanmasıydı. Bay Holland’ın Opus’u gibi filmler, gençlerimizin bu programlara olan ihtiyacına gözümüzü açtı.
Okullardaki müzik ve sanat programları gerçekten çocuklarımızın akademik konuları daha kolay öğrenmesine yardımcı oluyor mu? Müzik matematik, kalıplar ve hafıza işlevi ile ilişkilidir. Sanat, beynin yazma yeterliliği ile bağlantılı olan bir bölümünü uyarır. Müzik ve sanat programları, çocuklarımızın akademik gelişimine katkıda bulunur ve okul müfredatlarının düzenli bir parçası olmalıdır.
Connie Ragen Green